غربت عشق در سکوت

اندوه من بی پایان است و سوالهایم ناتمام. مرا غربت غریبان مظلوم می سوزاند و بازچون همیشه

دست به دامان توام.

درجاده های غربت، تو را برگزیدم چرا که تو بهترین پاسخ برای ابلهانی و تو خوب می دانی من

تمام دلتنگی هایم رابه بهانه او با تو می گویم و تو از زبان او پاسخم میگویی و او نیز گاه از زبان تو.

حرفهایم را به تو می گویم گرچه با تو نیستم، من تمام دردهایم را در نجوایی عاشقانه به دردمندترین

غریب می گویم.

گفتم : حمد خدای را که تو مونس منی.

گفت: فضل خدای را که تواند شمار کرد یا کیست آنکه شکریکی از هزار کرد.

گفتم : حقیقت چیست و حق کجاست ؟

گفت : علی مع الحق و الحق مع العلی.

گفتم : جنازه بر زمین و سقیفه دیده ای ؟

گفت : والله علیم باظالمین فلعنة الله علی الکافرین.

گفتم : از مادرپهلو شکسته و دستهای بسته برایم بگو.

گفت : آنان که موجب غربتش شدند به خدا زیانکارانند و در عذابی سخت مخلدند.

گفتم : از دردها و ناله های سر چاه بگو.

گفت : دردعشقی کشیده ام که مپرس.

گفتم : وای از وفای کوفیان، وای از بی وفایان.

گفت : اولئک اصحاب النارهم فیهاخالدون.

گفتم : چگونه دست حق را دیده و نشناختند؟

گفت : بل اکثرهم لایومنون و للکافرین عذاب مهین.

گفتم : تو بیت الحزان فاطمه (سلام الله علیها) دیده ای؟

گفت : آه از آن سوز و گدازی که درآن محفل بود.

گفتم : تیرها برجنازه مظلوم دیده ای؟

گفت : کاش آن زمان که پیکر او شد پر ز تیر جان جهانیان همه از تن برون شدی.

گفتم : در ظهر حادثه بوده ای.

گفت : کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست عالم تمام غرقه دریای خون شدی.

گفتم : چرا کسی پاسخ هل من ناصر ینصرنی را نداد چرا؟

گفت : صم بکم عمی فهم لا یعقلون.

گفتم : شب های بقیع را دیده ای که پر از مظلومیت توست.

گفت : تقصیرشب ها نیست که مهتاب غمگین است تقصیر روزگارهم نیست، این غربت همیشه ماست.

گفتم : کاظمین و سامراء دیده ای؟

گفت : سوز هجری کشیده ام که مپرس.

گفت : غریب طوس را چگونه دیده ای ؟

گفت : الحق که غریب الغرباست.

گفتم : دلم گرفته از این روزها، دلم تنگ است میان ما و رسیدن هزار فرسنگ است.

گفت : به کوی نیک دلان نیست جز نکوئی راه.

گفتم : به تقدس چشمانت سوگند، من امشب به ایه های نگاهت ایمان می آورم.

گفت : شب عاشقان بی دل چه شبی دراز باشد.

گفتم : من درآرزوی پرواز مانده ام؛ دیگر پرواز ممکن نیست، زخم بالهای من عمیق است.

گفت : راز پروانگی، زلال کردن دقیقه های دل است.

گفتم : عزیزترین غریب من، امروز زمینی ترین نگاه آسمان را هیچ کس نمی فهمد.

گفت : آن کس است اهل اشارت که بشارت داند نکته ها هست بسی محرم اسرار کجاست؟

گفتم : ایا شود که گوشه چشمی به ما کنند؟

گفت : والله ذوالفضل العظیم.

گفتم : بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین کاشوب و فریاد از زمین برآسمانم می رسد.

گفت : گریک شبی ز چشم تو خود را نهان کنیم چون روز روشن است که فردا چه می کنی.

گفتم : پیشانی عفو امیر را پرچین نسازد، جرم ما.

گفت : شرم از رخ علی نمای و ترک گناه کن.

گفتم : تبسمی کن و بین جان همی سپرم.

گفت : ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتن.

گفتم : امشب ای ماه به درد دل من تسکینی، آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی.

گفت : دردی ست در عشق که هیچش طبیب نسیت گر دردمند بنالد غریب نیست.

گفتم : حرامم باد اگر من جان ز جای دوست بگزینم .

گفت : تو عهدها نشنیدی چه سست بنیادند، در این معمله دلها ز سنگ و پولادند.

گفتم : از عشقت آتشی در درونم شعله ور است.

گفت : رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس، گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت.

گفتم : پر خود سوختم و دم نزدم، کس ندانست که من می سوزم.

گفت : تو را آتش عشق اگرپر بسوخت مرا بین که از پای تا سر بسوخت.

گفتم : ز که رنجد دل فرسوده من، چه شکایت کنم از طعنه خلق.

گفت : ان الله مع الصابرین.

گفتم : ز دیده خون چکدم هر زمان ز آتش دل.

گفت : ما را که درد عشق و بلای خمار کشت، یا وصل دوست یا می صافی دوا کند.

گفتم : کس در این ره نگرفت از دستم قدمی رفتم و پایم لغزید.

گفت : یاران رفیق نیمه رهند، به روز حادثه غیر از شکیب یاری نیست.

گفتم : چه کرده ایم که ما را کنند خاکستر.

گفت : مگوی بی گنهم سوخت شعله تقدیر، همین گناه تو را بس ... سزای باغ نبودی باغبان چه کند.

گفتم : دوستان عیب کنندم هر چند که من مهربورزم.

گفت : تو نیکی می کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز.

گفتم : بی مهر رخت روز مرا نور نمانده است و ز عمر مرا جز شب دیجور نمانده است.

گفت : خودبین چنان شدی که ندیدی مرا به چشم، پیش هزار دیده بینا چه می کنی؟!

گفتم : داد از غم فراق و دوری تو.

گفت : زبان خامه ندارد سر بیان فراق و گرنه با تو شرح دهم داستان فراق.

گفتم : مثل این است که شب نمناک است دیگران را هم غم هست به دل، غم من لیک غمی غمناک است.

گفت : بهای هر غم ازاین ملک هزار خون دل است، نخورده باده کسی رایگان از این ساغر.

گفتم : به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم، شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم.

گفت : تکیه بر عهد تو باد صبا نتوان کرد.

گفتم : چگونه است که عمری درظلمتی بس عظیم گرفتاریم که حتی خود خودمان را نمی بینیم.

گفت : ما هنوز تاوان دعای امیر را می دهیم.

گفتم : تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من پیاده می روم و همرهان سوارانند.

گفت : ما همه جا با تو همرهیم، در راه خویشتن اثر پای ما ببین.

گفتم : دلم می خواهد به گرد خانه معبود و زادگاهت طواف عشق نمایم.

گفت : طواف کعبه عشق از کسی درست آید که دیده زمزم او گشت و دل مقام خلیل.

گفتم : ای نور چشم مستان در عین انتظارم چنگی حزین و جامی بنواز یا بگردان.

گفت : یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور.

گفتم : آیا شود حکمران قلبم شوید هرچند نالایق است.